YOLCULUK

 Bazen öyle bir an geliyor ki nerede olduğumu nerede olmak istediğimi bilmiyorum. Bunu nasıl öğrenebilirim onu da bilmiyorum. Son zamanlarda kendimle çatışmaktan mutlu olmaya vakit bulamıyorum. Kendime neden bunu yapıyorum diye sürekli düşünüyorum. Ve sanırım cevabı kendimi yeterince sevmemek. Zaten ben kendimi 22 sene boyunca ne zaman yeterince sevdim ki! Çocukluktan kalan sizi kasıp kavuran o acımasız duygular seneler geçip büyüdüğünüzde nasıl da ansızın gelip yokluyor. Acımasız duyguların yokladığı bu süreçte kendimi; yemek yaparken, duvar izlerken ağlıyor buldum çok kez. Oysa ki biri sorduğunda verebileceğim somut bir cevabım yok. Her geçen gün kendime, çevreme, aileme dair yolculuklar yapıyorum. Her geçen gün kendime dair yeni şeyler keşfediyorum. Her geçen gün büyüyorum. Bazen bu büyümeyle gurur duyuyorum çünkü bilinçli bir birey olduğumu hissediyorum. Bazen ise büyürken o kadar  sancı hissediyorum ki bünyemde, keşke şu an dünya üzerinden silinsem yok olsam diyorum. Sonuç olarak; düşe kalka büyüyorum işte biraz yaram var ama geçecek bu gidişle!!!

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

SEVMEK EYLEMİ

DUR